De baksteen (4)

4.

    Na dat knallende startschot van de Eerste Vrouwe werden – en niet alleen door Hovenaren – op de plek waar de onschuldige Huib zijn nek had gebroken, meer en meer bloemen neergelegd.
    Mensen schoolden huilend in Hoefbeek samen. Mensen zagen huilende mensen in Hoefbeek samenscholen. Mensen zagen huilend hoe mensen huilende mensen in Hoefbeek zagen samenscholen die mensen zagen huilen.
    Kortom: in Hoefbeek groeiden de mensenmassa’s spontaan.
    Een 72-uurswake barstte los. De binnenstad rouwde actief mee – op zondag waren alle winkels open voor winst. Kaarsen, vlaggen, rozen, fakkels, petjes, foto’s, kaarten, knuffels, ze raakten telkens uitverkocht.
    ‘D’r is gewoon niet tegenaan te vullen’, beklaagde zich één zwaar gedupeerde middenstander, de heer Grut, beheerst snikkend voor de camera’s. ‘Ook onze leverancier zit er helemaal van in de stress.’
    Huib Blonk werd iedereen. Iedereen werd Huib Blonk.
    Of, zoals de Hulptroep Emotionele Reformatie (HERE), twee maanden later, wijs en compact vanaf talloze affiches zou propageren: Leven maak je met elkaar. De macht, die ben jij. Wees geen steen. Bouw een Huib.
    De Markt bij nacht was een veld vol flakkering, tranen en gezang, onder de geweldige krater van de wolkenloze kosmos. De heli van een kleine, profielbehoeftige commercieel, cirkelend tegen de sterren en slinkende maan, filmde beneden het woord dat in de ring van de Windroos om Grotius’ beeld heen loopt, zijn letters nu brandend van alle waxinelichtjes:

ELCK WANDEL IN GODTS WEGHEN

    Het Koninkrijk der Nederlanden was, voor even, ontroerd verenigd, in den vleze en in den geeste, rond de bruine Vader van het Internationale Recht, die nu met zijn bronzen schoenen op een sokkel van bloemen stond.

De vrijheid als een zonne schijn’
Op allerhande slag van mensen,
Die om ’t gemene beste wensen.

    Bij Huibs massale teraardebestelling, de dinsdag daarna, op het Rotterdamse Hofwijk, gaf (naast het voltallig kabinet) ook Zijne Majesteit, discreet tussen lijfwachten, acte de présence.
    Twan Othello Padewijn is, na een vruchteloos onderzoek, in stilte verpulverd.