Mijn leven is niet opwindend. Dat maakt het 'bijhouden' van een blog dan ook lastig. Ook jaag ik niet op ervaringen om iets te schrijven te hebben. Ik heb voor mezelf een levensdoel - de wereld waar ik deel van ben zo goed mogelijk te begrijpen plus enkele houdbare teksten te schrijven - en onderweg kruis ik het pad van talloze andere reizigers. Er is contact, uitwisseling, inzicht, conflict, plezier, woede. Zo word je verder bijgeslepen, slijp je anderen bij, en ga je verder. The End.
Al mijn intellectueel en emotioneel bewuste jaren kenmerken zich door hollen noch stilstaan - er is een beweging, een trage maar zeer gestage vordering, soms een triomfantelijke mars en een duizelende vlucht. Soms is er vertwijfeling, de vraag naar de uiteindelijke zin van überhaupt te willen schrijven voor een wereld die steeds minder wil lezen; soms is er euforie als de compromisloze inzet wordt beloond met aandacht, begrip, ja, zelfs geld. Dr. Johnson, de grootste Engelse criticus, zei ooit No man but a blockhead ever wrote except for money. Dan ben ik tot het jaar 2000 de grootste dombo geweest. Maar in die jaren van onbezoldigd moeten schrijven heb ik wel de grondslag gelegd voor alles wat men de komende tijd nog van mij zal gaan lezen.
Zoals 'Schaduw en ex', te verschijnen in een bundel van Meulenhoff, dit najaar.
